Blog

Obecnie wizaż pośmiertny jest stosowany coraz częściej. Związane jest to ze wzrostem usług pogrzebowych oraz komfortem psychicznym jaki odczuwa cała rodzina i bliscy osoby zmarłej, widząc ją leżącą w trumnie i wyglądającą tak samo jak za życia. Przygotowaniem zwłok zajmuje się zakład pogrzebowy.

Czym jest tanatokosmetyka

Tanatokosmetyka są to wszystkie czynności estetyczne wykonywane przy osobie zmarłej. Mają one na celu skorygowanie lub zatuszowanie zewnętrznych zmian pośmiertnych na odkrytych częściach ciała zmarłego. Można pokryć zmiany, które pojawiły się przed zgonem, np. wybroczyny podskórne, w tracie zgonu, np. sinica twarzy i pęknięte naczynia będące efektem ostrej niewydolności oddechowej. Zadaniem wizażu pośmiertnego jest kompleksowe działanie, mające na celu poprawnie wyglądu przez retuszowanie pokrywające niekorzystne przebarwienia oraz zasinienia powłok skórnych. W efekcie cera doprowadzona jest do naturalnego koloru.

Wykorzystywanie wizażu pośmiertnego

Wizaż pośmiertny jest ważnym elementem przygotowania ciała po wypadku komunikacyjnym. Po szeregu zabiegów osoba zmarła zyskuje spokojny, naturalny wyraz twarzy. Uzyskanie takiego efektu jest możliwe nie tylko dzięki umiejętnemu malowaniu i pielęgnacji skóry. Istotne są również specjalistyczne kosmetyki, które imitują naturalny wygląd i kolor cery zmarłego. Charakteryzują się one dużą trwałością. Większość z tego typu kosmetyków zawiera w sobie niewielką ilość formaliny, która konserwuje skórę nieboszczyka. Prócz nadawania odpowiedniego kolorytu cerze stosuje się równie, zazwyczaj u kobiet, inne elementy makijażu. Do powszechnych praktyk zalicza się tuszowanie rzęs, makijaż ust i policzków. Wśród usług pośmiertnych znajdziemy również fryzjerstwo w zakresie m.in. farbowania, przycinania i czesania włosów. Regulację brwi, golenie zarostu, niekiedy konieczne uzupełnienie owłosienia. Prowadzone są również zabiegi pielęgnacyjne dłoni i paznokci.

Pierwszym pochówkiem stosowanym przez rasę ludzką był najbardziej naturalny pochówek szkieletowy. Z dużą dozą pewności można stwierdzić, że był to jedyny sposób grzebania zmarłych w epoce kamienia. Wraz z rolnikami, czyli około 12 tys. lat temu pojawiły się pierwsze groby całopalne. W Europie kremacja stała się popularna dopiero w epoce brązu, a swój największy zasięg osiągnęła w epoce żelaza. Całopalenie nigdy nie wyparło pochówku szkieletowego, co w drugą stronę udało się chrześcijaństwu około XIV wieku. Współcześnie  zakłady pogrzebowe coraz częściej oferują obie formy pochówku. Przełom nastąpił po obradach II Soboru Watykańskiego.

Pochówek kremacyjny

Prawo Kościoła Rzymskokatolickiego nie zabrania kremacji, jakkolwiek zaleca pochówek całościowy. W instrukcji dotyczącej pochówków umieszczonej na stronie episkopatu czytamy, że tam, gdzie z przyczyn typu higienicznego, ekonomicznego lub społecznego dokonuje się wyboru kremacji, wyboru, który nie może być sprzeczny z jasno wyrażoną wolą zmarłego Kościół nie dostrzega przyczyn doktrynalnych, by zakazać takiej praktyki. Po dokonaniu kremacji prochy muszą być przechowywane w miejscu świętym, czyli na cmentarzu lub w kościele. W tej kwestii zbieżne jest prawo polskie, które również zezwala na kremację, ale szczegółowo określa jak mają zostać pochowane prochy osoby zmarłej. Urna musi zostać pogrzebana na cmentarzu lub w specjalnie przeznaczonym do tego miejscu. Zabronione jest rozsypywanie prochów osoby zmarłej. W Kościele Prawosławnym i wśród Żydów kremacja jest surowo zabroniona.

Jak wygląda kremacja

Pochówek kremacyjny zależy od obrządku, w jakim odbywa się pogrzeb. Jeśli jest to pogrzeb świecki, jego scenariusz ustalony jest z mistrzem ceremonii. W przypadku pogrzebu katolickiego nabożeństwo żałobne zazwyczaj odbywa się nad trumną pozbawioną wszelkich metalowych ozdób. Przed kremacją zazwyczaj odbywa się pożegnanie zmarłej osoby. Po zakończeniu trumna, przy dźwięku dzwonów wjeżdża do pieca na specjalnej platformie. Spopielenie trwa kilka godzin. Następnie popiół i kości zostają rozdrobnione w specjalnym młynie i umieszczone w wybranej przez rodzinie urnie.

Śmierć bliskiej osoby wiąże się nie tylko z ogromnym bólem, ale również z formalnościami związanymi z organizacją pochówku. Istotne jest również poinformowanie wszystkich znajomych z zmarłego o jego śmierci oraz terminie planowanego pogrzebu. Istotna jest również kwestia wybrania odpowiedniej tabliczki natrumiennej.

Czym jest nekrolog i jakie spełnia funkcje

Nekrolog jest krótkim komunikatem zawiadamiającym o śmierci i oddającym hołd zmarłemu. Zazwyczaj rozpoczyna go zwrot inicjujący, taki jak „ z głębokim żalem zawiadamiamy” czy „z głębokim żalem i smutkiem żegnamy”. Nekrolog najczęściej umieszcza się w prasie lub specjalnie wyznaczonym do tego celu miejscu. Szczególnym rodzajem nekrologu jest klepsydra pogrzebowa. Klepsydra ma charakter ogłoszenia, które nie tylko informuje rodzinę i przyjaciół o śmierci, ale również zawiadamia o dniu, godzinie i miejscu, w którym ma odbyć się pogrzeb. Klepsydrę rozwieszają pracownicy zakładu pogrzebowego w różnych miejscach publicznych, w tym przy budynku, w którym mieszkała osoba zmarła, miejscu pracy, na tablicach ogłoszeń w okolicy miejsca zamieszkania oraz przy budynku kościoła parafialnego.

Tablica nagrobna

Tabliczka nagrobna, podobnie jak nekrolog zwiera podstawowe informacje o zmarłej osobie, w tym imię, nazwisko, datę urodzenia i śmierci, liczbę przeżytych lat oraz krótkie epitafium. trumnach, nagrobkach lub krzyżach znajdujących się przy grobie. Wykonane są one zazwyczaj z mosiądzu i charakteryzują się wysoką odpornością i wytrzymałością na niekorzystne warunki atmosferyczne. Na rynku znajdziemy szerokie wzornictwo tabliczek nagrobnych. Istnieje również możliwość zamówienia zindywidualizowanego egzemplarz tabliczki nagrobnej.

Śmierć bliskiej osoby pociąga za sobą szereg obowiązków, które musimy wykonać. Oczywistym jest uzyskanie aktu zgonu oraz skontaktowanie się z zakładem pogrzebowym, który zatroszczy się o ciało, trumnę oraz oprawę pogrzebu. Kolejnym krokiem jest zamówienie odpowiedniego nagrobka. Nagrobki różnią się w zależności od kultury i wyznania.

Nagrobki w Polsce i Ameryce Północnej

W tradycji polskiej znajdziemy pomniki cmentarne wykonane z granitu lub piaskowca. Mają one najczęściej ciemny, stonowany odcień. Kamienne płyty, z których stworzony jest nagrobek mogą zostać wycięte w dowolne formy i kształty. Na cmentarzu znajdziemy proste pomniki z dwóch płyt, jednej poziomej drugiej, mniejszej pionowej, na której znajdują się informacje o osobie zmarłej. Oprócz imienia, nazwiska daty urodzenia i śmierci, na płycie znajdziemy również epitafium. Niektóre groby opatrzone są również w niewielkie zdjęcie zmarłej osoby. Nagrobkami płytowymi są również pomniki stawiane na nekropoliach w Ameryce Północnej. Różnią się jednak znacznie od tych, które są nam powszechnie znane. Zazwyczaj są to pionowe płyty kamienne lub małe tabliczki, które umieszcza się bezpośrednio na ziemi, najczęściej pokrytej trawnikiem. Cmentarze w Ameryce to duże, zielone tereny, które przypominają przestrzenne parki.

Nagrobki żydowskie i romskie

Nagrobki żydowskie nazywane są macewami. Ich widok nie jest obcy mieszkańcom naszego kraju. Macewa to tzw. nagrobna stela. Najogólniej rzecz ujmując jest to ustawiona pionowo kamienna płyta. W jej górnej części znajduje się płaskorzeźba, w dolnej zaś epitafium. Płaskorzeźba ma znaczenie symboliczne, a jej elementy powiązane są z cechami i przynależnością do niektórych grup społecznych zmarłej osoby. Na przykład złożone w geście modlitwy dłonie przeznaczone są jedynie dla kapłanów. Na nagrobku znajdują się również symbole związane z judaizmem, czyli menora i gwiazda Dawida. Warto także wspomnieć o charakterystycznej architekturze nagrobków romskich. Stawiają oni okazałe, różniące się od innych wielkością i masywnością pomniki. Ich formy to najczęściej mauzolea lub kaplice. Estetykę romskich nagrobków charakteryzuje przepych i bogactwo dekoracji.

Niezależnie od wyznania lub jego braku śmierć bliskiej osoby jest niebywałym ciosem. Jednocześnie nie jesteśmy oszczędzani, ponieważ śmierć pociąga za sobą szereg zadań, które musimy wykonać, by godnie pożegnać bliską nam osobę. Część z nich, takich jak przygotowanie zwłok, kwiatów czy konduktu bierze na siebie zakład pogrzebowy, inne musimy załatwić samodzielnie. Jedną z nich jest decyzja o obrządku w jakim pochowany ma być zmarły. W przypadku osób praktykujących decyzja jest zazwyczaj oczywista, w przypadku ateistów, agnostyków oraz osób wierzących, ale nie odnajdujących się w dogmatach żadnego z funkcjonujących kościołów można przygotować pogrzeb świecki.

Mistrz ceremonii

W przypadku pogrzebu świeckiego osoba duchowna zastąpiona jest przez mistrza ceremonii. Mistrzowie ceremonii są odpowiedzialni za przebieg pogrzebu. Należy podkreślić, że osoby prowadzące pogrzeb kończą zazwyczaj specjalny kurs, gdzie nabywają konieczne umiejętności. Do obowiązków mistrza ceremonii należy rozmowa z rodziną zmarłego, na podstawie której przygotowuje wspomnienie o nieboszczyku. Po napisaniu przemówienia trafia ono do akceptacji rodziny. W trakcie trwania pogrzebu mistrz wygłasza wspomnienie oraz kieruje uroczystością, zgodnie z przygotowanym wcześniej scenariuszem. Osoba prowadząca pogrzeb wyróżnia się od pozostałych żałobników ubiorem. Charakteryzują go czarny garnitur, peleryna, cylinder, muszka oraz białe rękawiczki i koszula.

Ogólny scenariusz pogrzebu świeckiego

Uroczystość najczęściej rozpoczyna się akcentem muzycznym. Następnie następuje przywitanie żałobników oraz wspomnienie o zmarłym. W tej części możliwe jest również wygłoszenie własnych refleksji. Później możemy spodziewać się koncertu okolicznościowego. Najczęściej jest to muzyka klasyczna wykonywana na żywo. Jednakże rodzina zmarłego może zażyczyć sobie ulubionych piosenek zmarłego, w takim wypadku mistrzowie ceremonii odtwarzają je z nośników dźwięku. Świecka ceremonia pogrzebowa kończy się przejściem na cmentarz, gdzie następuje pożegnanie się ze zmarłym i złożenie trumny do grobu. Nie istnieje jeden sztywny scenariusz pogrzebu świeckiego. Może on być dowolnie zmieniany w zależności od życzenia rodziny.

Na przestrzeni wieków tradycje związane z pochówkiem chrześcijańskich zmieniały się i ewoluowały. Nim powstały znane nam cmentarze i zakłady pogrzebowe zajmujące się profesjonalną organizacją pogrzebów, zmarłych grzebano w katakumbach, kościołach i cmentarzach przykościelnych. Co przyczyniło się do faktu, że obecnie nowoczesne nekropolie znajdują się na przeznaczonym do tego celu terenie? Dowiecie się, czytając drugą część historii pochówku chrześcijańskiego.

Edykt nantejski

Już na przełomie IX i X stulecia zaczął się upowszechniać pogląd, iż ciała zmarłych należałoby grzebać w miejscach oddalonych od osad ludzkich. Miały na to wpływ częste epidemie trawiące ludność oraz terytorialny rozwój osad i miast. Jednakże wprowadzenie takiej praktyki w życie, spotkał się ze zdecydowanym odporem ze strony wiernych. Miało na to wpływ przekonanie, że pochówek poza kościołem lub cmentarzem przykościelnym uwłacza pamięci zmarłego. Dopiero Edykt Nantejski wydany w 1777 r. położył kres grzebaniu zmarłych na cmentarzach przykościelnych.

Cmentarze pozamiejskie w Polsce

W Polsce proces kształtowania form grzebalnych postępował z pewnym opóźnieniem w stosunku do krajów zachodniej Europy. Miał na to wpływ fakt, że należało przełamać wiele uprzedzeń, jakie żywiono wobec zwyczajów nowej wiary, przy wciąż silnych tradycjach pogańskich. Powolne przemiany spowodowały, że aż do epoki Oświecenia istniał w Polsce zwyczaj grzebania zmarłych w katakumbach kościelnych lub na przykościelnym placu. Jednakże coraz większa gęstość zaludnienia, złe warunki sanitarne, słabo funkcjonująca służba asenizacyjna, ciągłe skażenia ujęć wody, wynikające z bliskości cmentarzy spowodowały, że okres chowania chrześcijan w obrębie miast zaczął powoli się kończyć. W zamian tego wiernych zaczęto chować na cmentarzach ulokowanych poza ośrodkami miejskimi i osiedlami.

Przejście ze świata żywych do świata umarłych niema dla wszystkich ludów zamieszkujących Ziemię miało charakter niezwykle uroczysty. Przez tysiąclecia ludzie wierzyli, że los zmarłego zależy od tego w jaki sposób wyprawią go na tamten świat. Dlatego dokładali wszelkich starań, aby jak najlepiej wyposażyć go w podróż w zaświaty. Pochówek chrześcijański, mimo że w założeniu daleki od heretyckiej czci oddawanej ciału spoczywającemu w grobowcu, wiele czerpał z kultur przedchrześcijańskich. Według wiary chrześcijańskiej pogrzeb kościelny oprócz oddania należnego ciału – świątyni Ducha Świętego – szacunku, wyprasza pomoc duchową zmarłym i niesie żywym pociechę. Zanim pojawiła się znana nam współcześnie forma grzebania i profesjonalne zakłady pogrzebowe, wiernych chrześcijańskich chowano w katakumbach, murach kościoła oraz na przykościelnych cmentarzach.

Pochówek w katakumbach

Na  żadnym z cmentarzy, bez znaczenia czy to mały wiejski, czy duża, stara nekropolia nie ma grobów starszych niż z końca XVII wieku. Spowodowane jest to faktem, że w początkach ery chrześcijańskiej, zgodnie ze zwyczajami zapożyczonymi ze Wschodu, ciała grzebano w katakumbach. Były to pieczary lub groty łączone korytarzami, które stanowiły pierwotne formy cmentarne. Rolę cmentarzy miejskich spełniały one aż do V w.n.e. Ponadto wato podkreślić, że zgodnie z prawem rzymskim, pierwsi chrześcijanie umieszczali swoje nekropolie poza miastem. Wraz z ogłoszeniem przez Konstantego Wielkiego wolności wyznania chrześcijańskiego, rozpoczęto budowę oraz przebudowę różnych budynków na cele kościelne. Wtedy zaczęto grzebać ciała wiernych w murach kościelnych.

Rozwój cmentarzysk przykościelnych

Z czasem jednak miejsca grzebalne w kościołach zostały wyczerpane. Postanowiono wówczas, że w murach kościelnych grzebani będą jedynie duchowni, kolatorzy i dobrodzieje kościoła oraz osoby dostojne urzędem lub szczególnie zasłużone. Pozostałych wiernych parafii natomiast zaczęto chować na placu wokół kościoła. Tego rodzaju praktyka ukształtowana na przełomie IV i V wieku stała się powszechną w Europie Zachodniej i stosowaną niemal po wiek XVIII. Dopiero słynny Edykt Nantejski, wydany we Francji w 1777 roku, położył kres grzebaniu zmarłych na cmentarzach przykościelnych.

Śmierć bliskiej osobny wiąże się ze smutkiem i wielkim poczuciem straty. Jednakże i w tak trudnym dla nas momencie musimy zająć się również sprawami formalnymi związanymi z pożegnaniem zmarłego – znalezieniem odpowiedniego zakładu pogrzebowego oraz sporządzeniem koniecznej dokumentacji. Podstawowym dokumentem, który należy uzyskać jeszcze przed pogrzebem jest akt zgonu.

Akt zgonu

Akt zgonu najkrócej rzecz ujmując jest aktem stanu cywilnego rejestrującym śmierć bliskiej osoby. Kwestie związane z aktem zgonu reguluje ustawa Prawo o aktach stanu cywilnego. Skrócony odpis aktu zgonu konieczny jest między innymi w przypadku ubiegania się o zasiłek pogrzebowy. Śmierć należy zgłosić najpóźniej w ciągu trzech dni od dnia śmierci. Jednakże jeśli osoba zmarła na chorobę zakaźną zgłoszenie takiej sytuacji musi zostać dokonane w ciągu 24 godzin od nastąpienia zgonu. W akcie zgonu zgodnie z artykułem 67 i 68 wyżej wymienionej ustawy musi znaleźć się nazwisko oraz nazwisko rodowe, imiona, stan cywilny, miejsce urodzenia i zamieszkania. Ale również data, godzina i miejsce zgonu lub znalezienia zwłok, dane małżonka oraz rodziców osoby zmarłej. Znajdują się tam także informacje os tyczące imion, nazwiska i miejsca zamieszkania osoby zgłaszającej zgon lub dotyczące szpitala, albo zakładu, w którym nastąpiła śmierć.

Jak uzyskać akt zgonu

Akt zgonu wyrabia się w Urzędzie Stanu Cywilnego w miejscowości, w której doszło do śmierci. Osobami zobowiązanymi do zgłoszenia śmierci w Urzędzie Stanu Cywilnego są przede wszystkim małżonek lub dzieci zmarłego. Jeśli nie jest to możliwe zgłoszenia powinni dokonać kolejno najbliżsi krewni lub powinowaci, osoby zamieszkujące lokal, w którym nastąpił zgon, osoby będące przy śmierci. Jeżeli śmierć nastąpiła w szpitalu lub innym zakładzie, jednostki te są zobligowane do pisemnego zgłoszenia zgonu. Aby móc uzyskać akt zgonu wymaganych jest kilka dokumentów. Przede wszystkim karta zgonu wydawana przez służbę zdrowia, dowód osobisty oraz podanie o wydanie 3 bezpłatnych odpisów skróconych aktu zgonu. W przypadku mężczyzn do 50 roku życia może okazać się konieczna książeczka wojskowa, a jeśli zgłaszamy śmierć dziecka – odpis aktu urodzenia.

Najwięcej pochówków w naszym kraju odbywa się zgodnie z tradycyjnym, katolickim obrządkiem. Z roku na rok zwiększa się jednak liczba dokonywanych kremacji. Ceremonia pogrzebowa z urną różni nieco od tradycyjnej.

Pochówek po kremacji w świetle prawa

W świetle prawa pochówek kremacyjny powinien się odbyć na cmentarzu. Urna może spocząć w grobie ziemnym, murowanym lub katakumbach. Możliwe jest również umieszczenie prochów w kolumbarium. Kolumbaria to specjalne katakumby przeznaczone na urny z prochami, które przechowywane są w odpowiednio wygospodarowanych niszach.

Zgodnie z polskim prawem zwłoki po kremacji mogą być przechowywane wyłącznie na cmentarzu. Rozsypanie prochów w innym miejscu może grozić karą grzywny lub aresztem. Są od tego pewne wyjątki. Urnę można pochować w innym miejscu niż cmentarz wyłącznie, gdy zgodę wyda minister ds. budownictwa w porozumieniu z ministrem zdrowia. Pochówek na morzu może się odbyć jedynie w sytuacji, gdy do śmierci doszło w trakcie rejsu i nie ma możliwości, by zwłoki zostały przetransportowane na ląd w czasie krótszym niż 24 godziny.

Pochówek po kremacji w świetle prawa kanonicznego

Ceremonia pogrzebowa urny z prochami różni się nieco od tradycyjnej. Kościół katolicki kremację zwłok dopuścił do obrządku dopiero w latach 60. XX wieku. Zgodnie z założeniami episkopatu najpierw powinna odbyć się msza święta nad trumną z ciałem zmarłego, a dopiero później może nastąpić proces spopielenia zwłok i złożenia urny na cmentarzu. Dopuszczalne są jednak pewne wyjątki w przypadku szczególnych okoliczności. Gdy śmierć nastąpiła za granicą, możliwe jest dokonanie spopielenia zwłok w innym kraju, a następnie przetransportowanie urny do Polski. Kościół zezwala na wcześniejszą kremację również w sytuacji, gdy rodzina musi dotrzeć do kraju z daleka i potrzebuje na to więcej czasu.

Wiele rodzin ma wśród swoich bliskich osoby, które często przebywają lub mieszkają za granicą, jednak chcą być pogrzebane w Polsce. Po ich śmierci bardzo często pojawia się dylemat, w jaki sposób sprawnie przetransportować zwłoki do kraju. Na szczęście coraz więcej firm pogrzebowych ma w swojej ofercie usługi z zakresu międzynarodowego transportu zwłok do Polski.

Międzynarodowy transport zwłok do Polski odbywa się zgodnie z określonymi procedurami oraz na podstawie wcześniej przygotowanych dokumentów. Nie każdy zakład pogrzebowy świadczy usługi tego rodzaju, ale z uwagi na coraz większe zapotrzebowanie, coraz więcej firm zaczyna specjalizować się również i w tej dziedzinie. Niektóre zakłady pogrzebowe oprócz sprowadzenia zwłok do kraju, zapewniają również pomoc przy zgromadzeniu wszystkich niezbędnych dokumentów, przetłumaczeniu ich przez tłumacza przysięgłego oraz zorganizowaniu odprawy w konsulacie.

Jakie dokumenty są niezbędne do sprowadzenia zwłok z zagranicy?

Organizując transport zwłok z innego kraju do Polski, przede wszystkim należy zgromadzić niezbędne dokumenty. Najważniejszy jest akt urodzenia oraz akt małżeństwa. Jeśli zmarła osoba była niezamężna, wówczas wystarczy akt urodzenia. W przypadku osób po rozwodzie niezbędne jest przygotowanie aktu urodzenia oraz dokumentu, stwierdzającego unieważnienie małżeństwa. Wszystkie dokumenty powinny mieć format międzynarodowy.

Jeśli zmarły został skremowany za granicą i sprowadzana będzie urna z prochami, wymagane jest przygotowanie takich samych dokumentów jak w przypadku trumny. Oprócz niezbędnych dokumentów bardzo ważne jest również sprawne zorganizowanie całego procesu sprowadzania zwłok do kraju. To zadanie warto powierzyć zakładom pogrzebowym, które mają doświadczenie oraz niezbędne środki transportu do fachowego zorganizowania całego przedsięwzięcia.

Z roku na rok w naszym kraju dokonuje się coraz więcej kremacji. Zmienia się również społeczne nastawienie do tej formy pochówku. Kremacja, podobnie jak tradycyjne przygotowanie zwłok do pogrzebu, przebiega zgodnie z ustalonymi procedurami.

Przygotowanie zmarłego do kremacji

Organizacja kremacji rozpoczyna się od zebrania wszystkich niezbędnych dokumentów. Najważniejszy jest oczywiście akt zgonu, a także zezwolenie zmarłego na kremację. Ciało zmarłego przygotowuje się tak samo jak w przypadku tradycyjnego pogrzebu. W niektórych przypadkach ubranie można zastąpić specjalnym całunem.

Przed aktem kremacji ciało zmarłego należy umieścić w specjalnej trumnie kremacyjnej, która musi być ekologiczna, a więc pozbawiona wszelkich warstw lakieru czy elementów metalowych bądź plastikowych. Wykonana jest najczęściej z drewna. Do trumny nie można wkładać żadnych przedmiotów.

Przebieg spalania

Przygotowana trumna wraz z ciałem spalana jest w specjalnie przystosowanym do tego krematorium. Czas spalania wynosi ok. 2-3 godzin. Odbywa się pod wpływem gorącego powietrza, rozgrzanego do ok. 600-1200 stopni. Po spopieleniu zwłok, prochy wsypywane są do urny. Bliscy zmarłego mogą wówczas odebrać stosowne świadectwo kremacji.

Pogrzeb po kremacji

W tradycyjnym obrządku pogrzeb tego rodzaju odbywa się dwuetapowo. Najpierw powinna odbyć się msza święta nad ciałem i oficjalne pożegnanie zmarłego. Następnie dochodzi do spopielenia zwłok, po czym następuje druga część — złożenie urny w grobie. Rodzina może towarzyszyć zmarłemu właściwie na każdym etapie jego ostatniej drogi. Przewiezienie urny z krematorium na cmentarz może odbyć się tradycyjnym karawanem, jednak nie jest to konieczne. Z uwagi na niewielkie rozmiary urny, przeniesieniem prochów zmarłego bardzo często zajmuje się najbliższa rodzina. Niezwykle ważne w tym przypadku jest postępowanie zgodnie z życzeniem zmarłego, któremu należy się stosowny szacunek.

Organizujemy pogrzeby z kremacją w Krzyżowicach i Sobótce.

Podczas porządkowania grobów należy nie tylko wyrzucić wypalone znicze, zniszczone wiązanki czy wyschnięte kwiaty, lecz również zadbać o właściwe oczyszczenie nagrobka. Pielęgnacja nagrobków i pomników wymaga jednak zastosowania odpowiednich środków i metod adekwatnych do materiału, z którego zostały wykonane.

Zabiegi konserwacyjne pomogą nie tylko utrzymać pomniki i nagrobki w odpowiedniej czystości, lecz również zagwarantują trwałość i estetyczny wygląd przez znacznie dłuższy czas. Warto zatem dobrać właściwe metody konserwacji zgodnie z właściwościami materiału, z jakiego zostały wykonane.

Nagrobki z lastriko

Popularne nagrobki z lastriko mogą być czyszczone przy pomocy wody z dodatkiem płynu do mycia naczyń. Do dokładnego wyszorowania powierzchni można użyć miękkiej szczotki lub szmatki. Dzięki temu powinniśmy usunąć wszelkie zabrudzenia. Najlepszym środkiem konserwującym w tym przypadku będzie silikon. Nagrobki lastrikowe należy również regularnie woskować, dzięki czemu wszelkie zabrudzenia będą się znacznie trudniej osadzać na powierzchni.

Nagrobki z piaskowca

Piaskowiec to bardzo delikatny materiał, dlatego może przysporzyć nieco problemów podczas czyszczenia. Najbezpieczniejszym środkiem czystości będzie w tym przypadku zwykła woda (bez żadnych dodatków chemicznych) oraz miękka szmatka.

Nagrobki z granitu

Nagrobki i pomniki granitowe należy czyścić wodą przy pomocy ściereczki z mikrofibry lub miękkiej szczotki. Nagrobków tego rodzaju nie należy natłuszczać. Od czasu do czasu można jednak grafitową powierzchnię przetrzeć zwykłym octem, aby ożywić nieco kolor. Dodatkowo możemy znaleźć bardzo wiele różnorodnych płynów konserwacyjnych przeznaczonych do granitu.

Nagrobki z marmuru

Marmur to trwały i wytrzymały kamień, jednak w polskim klimacie może ulegać korozji. Warto zatem zadbać o jego prawidłową konserwację. Podczas czyszczenia należy używać wyłącznie wody i miękkiej szmatki. Wszelkie środki chemiczne mogą jedynie zniszczyć kamień.

Śmierć zmarłego to najczęściej bardzo smutne doświadczenie dla bliskich mu osób. Niestety to właśnie na nich spoczywa obowiązek przygotowania pogrzebu. Warto potraktować to wydarzenie jako ostatnią szansę na uroczyste pożegnanie ze zmarłym i oddanie mu stosownej czci.

Oprócz wzniosłego wymiaru uroczystości, organizacja pogrzebu tradycyjnego wiąże się z koniecznością zgromadzenia niezbędnych dokumentów oraz dopełnienia formalności zgodnie z obowiązującym prawem. Warto więc dowiedzieć się, jak krok po kroku wygląda cały proces przygotowania zmarłego do uroczystości pożegnalnej.

Organizacja pogrzebu — krok po kroku

• Wstępem do podjęcia jakichkolwiek działań jest oficjalne stwierdzenie zgonu przez lekarza. Gdy do zgonu dochodzi w domu, należy najpierw skontaktować się z lekarzem, który po wstępnych oględzinach potwierdzi ustanie funkcji życiowych i wystawi kartę zgonu. Gdy śmierć nastąpi w wyniku nagłego wypadku, zazwyczaj wzywany jest lekarz pogotowia ratunkowego. Z uwagi na fakt, że karty zgonu nie można sporządzić na miejscu wypadku, przygotowywane jest specjalne stwierdzenie zgonu. Z tym dokumentem należy się udać do właściwego lekarza, który wystawi oficjalną kartę zgonu. Jeżeli zgon nastąpił w szpitalu, należy zgłosić się do odpowiedniego ruchu chorych, w którym odbierzemy kartę zgonu.
• Wraz z kartą zgonu należy udać się do Urzędu Stanu Cywilnego, gdzie sporządzony zostanie akt zgonu.
• Kolejny etap to wybór zakładu pogrzebowego, który przewiezie ciało zmarłego do kostnicy. Warto jest korzystać z usług firm, które specjalizują się w kompleksowej obsłudze, dzięki czemu będziemy mogli zamówić również usługi przeprowadzenia ceremonii pogrzebowej.
• Udając się do zakładu pogrzebowego, również należy zabrać ze sobą stosowane dokumenty, tj. kartę zgonu, dowód osobisty zmarłego i współmałżonka osoby zmarłej, zaświadczenie z zakładu pracy lub ostatni odcinek emerytury/renty. Następnie należy wyznaczyć datę pogrzebu, wyznaczyć miejsce pochówku oraz określić rodzaj obrządku religijnego.

Wybierając nagrobek dla bliskiej osoby, chcemy być pewni, że będzie on spełniał swoje funkcje przez długi czas. Warto zatem zastanowić się nad odpowiednim doborem materiału, kształtu oraz zdobień.

Rodzaj nagrobka

Nagrobek to rodzaj pomnika wystawianego na cześć zmarłej osoby. W ten sposób bliscy chcą w godny i trwały sposób upamiętnić członka rodziny. Mogą być przygotowywane dla jednej lub dla dwóch osób, ale czasami nagrobek wykonywany jest nawet dla większej liczby zmarłych.

Nagrobki najczęściej są osadzane na mogile ziemnej. Nieco mniej popularne są grobowce, czyli specjalnie podpiwniczone nagrobki przeznaczone dla całego rodu. Nagrobek można wykonać praktycznie w każdym rozmiarze czy kształcie, ale warto pamiętać, że im większa i bardziej skomplikowana konstrukcja, tym wyższy będzie jej koszt.

Standardowe mogiły cechują się foremnymi kształtami pojedynczymi lub podwójnymi. Forma nagrobka teoretycznie zależy od indywidualnych preferencji, ponieważ z prawnego punktu widzenia nie ma żadnych ograniczeń. Najczęściej jednak wybierane są tradycyjne nagrobki w standardowych rozmiarach. Różnią się między sobą jednak wykończeniem i zdobieniami.

Materiał

Nagrobki mogą być wykonane z różnych materiałów, kamieni naturalnych, konglomeratów lub lastriku. Najtrwalsze i najciekawsze wizualnie są oczywiście mogiły wykonane z kamieni naturalnych. Bardzo chętnie wybierany jest granit, wyróżniający się dobrą odpornością na zmienne warunki atmosferyczne oraz zróżnicowaniem barw i faktur.

Trwałość wybranego materiału ma znaczenie, jednak warto pamiętać, że nie jest to jedyny wyznacznik długowieczności nagrobka. Bardzo ważne jest również profesjonalne osadzenie mogiły, jak również późniejsza konserwacja. Dbałość o nagrobek może zdecydowanie wydłużyć jego żywotność. Niemały wpływ ma również ukształtowanie powierzchni cmentarza.